women qu Chengdu

heydiho!
Na 12 dagen ben ik weer terug van mijn paasvakantiereisje naar China. Het was een te gekke (letterlijk) reis waarin we veel gezien hebben en vooral veel gereisd. Ik zal eerst even vertellen wie 'we' is. De eerste dagen heb ik doorgebracht met Nana (uit Eindhoven). Daarna ben is zij naar Yunnan vertrokken en ik naar Wulumuqi (dat is de Chinese naam, het staat in onze atlassen als Urumqi) waar ik met twee Fransen verder zou gaan.
Op zondag 1 april vertrok ik vanuit Hong Kong naar Xi'an. Nana dacht een goeie 1 april grap uit te halen door 3 kwartier te laat te komen, maar we waren toch nog op tijd op het vliegveld in Shenzhen (Shenzhen is de eerste stad over de grens vanuit Hong Kong en dan heb je dus een binnenlandse vlucht aangezien je al in China bent, en dat is stukken goedkoper :D). Aangezien ik de enige van ons tweeen ben die een beetje Chinees kan, heb ik me voornamelijk bezig gehouden met noodzakelijk conversatie zoals buskaartjes kopen naar het centrum en dergelijke. De geweldige Lonely Planet gids had een goed adresje voor een hostel waar het aan service niet ontbrak. Je kon er fietsen huren, tickets boeken, internetten (voor 50 eurocent per uur) en bovendien spraken ze er engels. De bedden waren hard doch fris en schoon en we deelden een kamer met een australier en twee canadezen. Onze dag van aankomst hebben we doorgebracht met een beetje Xi'an verkennen. Xi'an ligt in centrum China en was in een hoop dinastien uit het jaar nul een superbelangrijke stad. Het is dan ook historisch gezien een belangrijke plaats. Zo hebben we de oude stadsmuren bekeken, de drumtower, de belltower en in een Chinees restaurant gegeten. Daar spraken ze dan helaas geen Engels maar gelukkig kregen we een menukaart met plaatjes. Ook liepen we door een groot park waar en masse gemusiseerd werd. Vooral in dat park werden we ontzettend aangestaard. Het is niet dat ze daar nog nooit een buitenlander hebben gezien, maar we zijn toch wel zeldzaam en het is daarom voor de Chinezen een reden om ons eens van top tot teen schaamteloos te aanschouwen. Dat is in het begin wel een beetje vervelend maar je went eraan. Je uiterlijk geeft ook meteen weg dat je tourist bent dus iedereen die je iets wil verkopen vliegt op je af en laat je geen moment met rust. Gewoon negeren is het advies, maar soms werken ze je zo op je zenuwen dat je ze van je af wilt meppen, maar zover is het gelukkig niet gekomen. De volgende dag gingen we naar Hua Shan. Het is een taoistische berg 2 uur treinen van Xi'an en geloofstechnisch is het zeer aan te raden die berg te beklimmen. Wij beklommen hem gewoon uit uitzichttechnisch oogpunt, maar we zagen tot onze verbazing ook ouderen de steile trappen van de berg beklimmen. Het landschap was erg mooi, en de trappen erg sterk (zie de foto's). Op de terugweg hadden we nog net de laatste bus terug naar het (superkoude) station waar we (helaas) 2.5 uur op onze trein moesten wachten. Daar zat ook een aardige Chinese meneer met zijn vrouw op dezelfde trein te wachten en die probeerde mij in het CHinees uit te leggen dat we op 4 april toch echt naar de tombe van die-en-die moesten gaan want daar gingen op die dag allemaal Chinezen heen want den werden ze gezegend of iets dergelijks. Nou, daar verstonden we natuurlijk geen fluit van, maar hij heeft het ook opgeschreven (in het Chinees, en dat maakte het natuurlijk een stuk duidelijker (AHUMAHUM)), en dat briefje hebben we aan een Chinees in ons hostel laten zien en die heeft het ons uitgelegd. Helaas konden we 4 april niet want dan vlogen we alweer weg. We hadden wel nog een 3 april over, en die hebben we gebruikt om naar de Terracotta warriors te gaan. Ik had hoge verwachtingen want het schijnt dat dat na de Chinese muur de meest populaire attractie in China is. Het is erg indrukwekkend om te zien, maar het is erg vreemd. Meneer de keizer van Qin vond het leuk om opdracht te geven om een paar duizend soldaten en paarden te laten maken en die dan te verstoppen onder de grond. Ook heeft hij al zijn vrouwen en mensen die mee hebben gewerkt aan zijn graf mee laten begraven met hemzelf zodat de locatie geheim bleef (rare jongens, die Chinezen). Ik vind het dus nog steeds raar. Ik raad toekomstige bezoekers (familie Boots !!) dan ook aan om een gids te nemen want die kan vast wat meer duidelijkheid verschaffen in het hoe en waarom van deze locatie. Toen we weer terug waren van de soldaatjes was er een kleine crisis. De Fransen zouden namelijk de tickets regelen om naar Wulumuqi te gaan, maar dat schoot allemaal niet op, dus ik zou eigenlijk de volgende dag vertrekken terwijl ik niet eens wist waarheen. Uiteindelijk heb ik toen 3 tickets bij ons reisbureautje in het hostel gekocht zodat ik en de twee fransen toch naar Wulumuqi konden vliegen. Des avonds hebben Nana en ik door Xi'an gefietst. Met onze Nederlandse roots voelden we ons natuurlijk meteen thuis op de fiets, ookal is het verkeer nogal wat chaotischer dan in Nederland.
De dag erna vertrokken we allebei naar een andere plek. Ik was erg blij dat het met het ticket van de Fransen toch goedgekomen was en ik stond ze dan ook met een big smile op te wachten op het vliegveld van Wulumuqi. We hebben daar eigenlijk geen tijd doorgebracht, maar zijn direct met de bus naar Turpan gegaan.
Dit gebied van China (zie bijgevoegde kaart) is islamitisch en spreekt in de praktijk Arabisch of Turks of iets dat daarop lijkt. De officiele taal is Chinees, maar ze zijn in dat gebied niet zo'n fan van de echte Chinezen en de Chinezen niet van hen. We hadden ook helemaal niet meer het idee dat we in China waren met al die midden-oosten muziek, cuisine, en dergelijke. We vonden een prachtig (ontzettend communistisch) hotel waar we flink afgedongen hebben op de prijs. Voor 6 euro per persoon hadden we een gigantische 3 persoonskamer met een prima badkamer (douche MET warm water, en een normaal toilette zoals wij dat kennen). Bovendien (en dat was eigenlijk wel de topper van onze kamer), hadden we een majongtafel die met 1 druk op de knop alle stenen door elkaar husselde en ze vanuit een reservoir aan de onderkant door een klepje in de tafel naar boven schoof. Helaas snappen wij niets van Majong dus hebben wij die tafel gewoon gebruikt om te kaarten. Des avonds liepen we door Turpan (heel arm, stoffig en beige plaatsje) en kwamen langs een marktje waar we kebab als diner namen. Het was heerlijk, maar behoorlijk gekruid. Daar had de plaatselijke touroperator ons al snel gevonden en via hem (genaamd Momo) hebben we een taxichauffeur geregeld die ons de volgende dag voor 10 euro per man naar alle bezienswaardigheden in de omgeving zou brengen. De chauffeur (genaamd Achmed (uiteraard)) stond netjes om half 9 voor de deur de volgende dag en heeft ons overal naartoe gereden. Hij sprak 3 talen, en wij in totaal 5, maar helaas kwamen geen daarvan echt overeen, behalve ons zeer beperkte Chinees dan. Alles wat we daar zagen was bruin, grijs of beige, maar dat maakte het niet minder indrukwekkend. De foto's spreken eigenlijk wel voor zich. We bezochten Tuyoq (een heel klein dorpje waar wel nog wat mensen leven), de flaming mountains (hebben een roodgloeiende kleur op een bepaald tijdstip van de dag), Jiaohe (ruines van een stad uit het jaar nul die mij erg deden denken aan het forum romanum. Alles was er beige en vervallen, maar als je een stuk verder richting de kloof liep, zag je in het dal een groene vallei met druivenstruiken), de Karez (een bepaald irrigatiesysteem), en de minaret van Emin. Die laatste locatie is de enige waar we ook andere westerlingen tegenkwamen. Er kwamen namelijk net 3 tourbussen vol Australiers binnenrijden toen wij er ook waren. Kleine toevoeging bij Turpan en omgeving (behalve het hotel): de WC's zijn verschrikkelijk!!! Of het was een Franse WC, of een Franse WC zonder doorspoelmogelijkheid, of gewoon een gat in de grond, of een gat in de grond zonder deur (!!), of een gat in de grond gemengd!! Ik heb in sommige plaatsen dus ook echt bewust niet veel gegeten/gedronken om maar zo min mogelijk bij die WC's in de buurt te hoeven zijn.
Die dag namen we de bus naar Dunhuang. Dat duurde zo'n 12 uur en tijdens die rit werden we getrakteerd op lokale muziek en een uitzicht dat 12 uur lang hetzelfde was: niets behalve beige zandvlaktes met wat beige bergen in de verte. Het was een bus die door de nacht ging en dat doen ze in China vaak met een sleeper-bus. Dat houdt in dat je in plaats van stoelen allemaal bedden in die bus hebt. Dunhuang was nog armzaliger dan Turpan. De lobby van ons hotel zag er prachtig uit, maar onze kamer liet te wensen over om over de douchevoorzieningen en de WC's niet te spreken. Ons doel in Dunhuang was de woestijn en de grotten. De Woestijn was geweldig met kamelen en een oase (zie foto's). De grotten waren erg apart. Het waren buddhistische grotten waar vroeger de rijken die langs de zijderoute trokken voor veel geld grotten lieten uithakken en beschilderen met buddhistische voorstellingen. Op die manier is er 1.7 kilometer aan kloof volgebouwd met grotingangen. Helaas hadden we een Chinese rondleiding dus konden we er niet zoveel van verstaan, dus de details hebben we niet helemaal meegekregen.
De volgende stop op de route was Jiayuguan. We gingen daarheen door middel van nog een busritje van 7 uur. In de bus zat nog een westerling, en wel een Oostenrijker die de zijderoute aan het doen was. In Jiayuguan aangekomen hebben we een prachtige accomodatie gevonden in een ontzettend Chinees gebouw met alle franjes en schilderingen die je je bij Chinese gebouwtjes voor zou stellen. Het was een hotelletje dat gerund werd door een stel jonge meiden (maar ze moesten nog veel leren). Onze kamer was geweldig!! Na dagen hadden we eindelijk weer een schone douche, een normale WC en lekkere bedden met schone lakens. Het enige probleem was dat het er behoorlijk koud werd des nachts. Onze verblijfplaats was praktisch naast het fort van Jiayuguan. Het fort was in het verleden de laatste vorm van beschaving voor de woestijn. Het werd gebruikt als verdedigingspost en staat dan dus ook naast de CHinese muur. Die hebben we ook bezocht en beklommen en we waren daar helemaal alleen omdat er niet zoveel touristen komen.
Daarna gingen we door naar Zhangye waar we de bus namen naar Matisi. Matisi is een inimini dorpje in de bergen vanwaaruit je fantastische hikes schijnt te kunnen maken. Maar wij kwamen zo laat aan, dat dat eigenlijk al niet meer kon. Iemand heeft ons toen naar een verblijfplaats gebracht waar we met z'n drien een 4-persoonskamertje deelden. Buiten lag sneeuw dus het was er goed koud!! (wat een contrast, twee dagen geleden zaten we nog in de woestijn.) Als avondeten gingen bij mensen thuis eten. Voor de gelegenheid werd er een kip geslacht en werd voor ons een heerlijk maal bereid (waar ik maar heel weinig van gegeten heb omdat de WC's erger waren dan ik ooit van te voren in mijn ergste nachtmerries me voor had kunnen stellen). Verder hebben we in Matisi een beetje door de bergen en de sneeuw gewandeld maar zijn er verder niet langer gebleven aangezien onze bus naar Lanzhou de volgende dag alweer vertrok vanuit Zhangye. Dus we zijn in alle vroegte weer terug naar Zhangye gegaan waar Geo (een van de Fransen) en ik eens goed naar de kapper zijn geweest. Geo wilde het graag geknipt en ik wilde het alleen maar gewassen want dat had ik al zo'n 8 dagen niet gedaan, aangezien de douches niet van zodanige kwaliteit waren dat ik daar eens goed mijn haar kon wassen. Voor 3 euro is Geo gewassen en geknipt en ik gewassen. En met wassen bedoelen we dan 5 shampoo's (!!!). Mijn haar voelde zijdezacht aan en Geo was ook tevreden over zijn nieuwe coupe.
In Lanzhou hadden we eigenlijk niet zoveel te zoeken behalve een vliegveld, aangezien we de volgende dag een vlucht hadden vandaaruit. We kwamen laat aan (het was al donker) en gingen op zoek naar een hotelletje.De kruisingen in de grote steden in China zijn in verschillende niveau's ingedeeld. Zo gingen op de desbetreffende kruising de auto's onderdoor en de voetgangers bovenover. Je gaat dus een trappetje op, loopt naar de kant van de kruising waar je wilt zijn, en loopt dan weer een trappetje naar beneden. Het was echter slecht verlicht en bij de laatste trede dacht ik dat ik er al was, ging met mijn slechte voet (die laatst omgeklapt was) eerst en die had niet in de gaten dat er nog een trede was. Dus whoppa, daar ging ik weer. Lag ik daar op het trappetje in Lanzhou, met alweer een omgeklapt pootje. De jongens hebben toen fijn mijn tas gedragen en we zijn met de taxi naar een hotelletje gegaan waar ik het grote tweepersoonsbed mocht hebben aangezien ik geblesseerd was. De jongens zijn eten gaan halen (voor mij een pinapple popcicly (annanas op een stokje, heeeerlijk)), en ik lag een beetje geblesseerd te zijn in bed. Ik baalde er behoorlijk van want Ben en ik (Geo ging naar huis omdat hij een presentatie moest doen) naar Chengdu gingen om een flinke hike te doen. Maar ik kon natuurlijk met zo'n pootje niet een berg gaan beklimmen. Het was gelukkig wel minder erg dan de vorige keer en ik kon gewoon lopen, maar klimmen was echt te veel gevraagd. In Chengdu hebben we het dan ook rustigaan gedaan. We zijn naar de panda's geweest: wat een ontzettend schattige beesten, maar oh wat zijn ze dom. Ze zitten de hele dag bamboe te eten (zo'n 30 kilo per dag) om voldoende energie binnen te krijgen. Hun spijspverteringsstelsel kan niet zo veel voedingsstoffen uit bamboe halen dus daarom eten ze zoveel. Om krachten te sparen slapen ze de rest van de dag. En zo ziet de dag van een panda eruit. Geen wonder dat die beesten bijna uitgestorven zijn. Verder zijn we ook nog naar de grootste buddha van China gaan kijken, hij was inderdaad erg groot.
Verder is Chengdu een erg moderne stad. Stiekem wonen er toch zo'n 6 miljoen inwoners en iedereen fietst er (ik voelde me meteen weer thuis). Ze hebben veel winkels van bekende merken in modern opgezette straten (ze hebben zelfs een Carrefour, wat Ben als Fransoos natuurlijk erg blij maakte) maar in een andere wijk staan dan weer klassieke Chinese huizen. Ook is er middenin de stad een monastery en een nunnery. Het complex bestaat uit verschillende tempels en andere ruimten en prachtige tuinen. Daarbinnen is het helemaal rust, je hebt geen idee dat je middenin de stad bent. Verder heb ik in Chengdu nog flink wat pineapple popcicles gehad voor de dagelijkse dosis fruit en Sichuan cuisine geproeft (en dat staat bekend als ontzettend pittig, en dat is juist). Kortom, Chengdu was een topper, daar mag je mij wel langer neerzetten hoor.
Nog even een kleine culinaire toevoeging: tijdens mijn trip in China hebben we een hoop menukaarten voor onze neus geduwd gekregen die alleen maar Chinese tekens hadden dus het was vaak een verrassing wat we kregen. In het Cantonees kan ik wel wat dingen bestellen, maar in het Mandarijn is dat lastig. Het enige dat ik weet te zeggen is Sweet and Sour Pork. Ik vind dat erg lekker en het is een gerecht dat ze in principe in ieder Chinees restaurant hebben, dus eigenlijk komt het erop neer dat ik iedere keer standaard sweet and sour pork bestelde.Mijn onderzoek in de empirie heeft uitgewezen dat de lekkerste Sweet & Sour pork te vinden is in het Chinese restaurant bij de terracottawarriors. Werkelijk uit de kunst :D
Afgelopen vrijdag vloog ik terug naar Hong Kong en was wel blij weer thuis te zijn. Wat is Hong Kong toch modern vergeleken bij wat ik in China gezien heb. Toen ik dit weekend in de metro was zag ik een affiche dat mensen opriep geld te doneren voor het arme westen van China. En op het plaatje stond precies een dorpje zoals die dorpjes waar wij geweest zijn, en het is er inderdaad ontzettend arm. Ik was dus maar weer eens erg blij dat ik in Hong Kong ben, waar ze de luxes hebben die wij westerlingen zo normaal vinden, zoals een warme douche, normale WC's en water uit de kraan, Engels en McDonalds ;)

*foto's op www.qobontimay.mijnalbums.nl. Hong Kong algemeen is een beetje uitgebreid en bij de Chinareis komen binnenkort nog foto's bij die Geo en Ben gemaakt hebben.